سمبول:

اصل كلمه يوناني است و در آن زبان زومبل ناميده مي شود در زبان فارسي به سمبول معروف شده است وبه معناي نشانه يا نماينده افكار ومعانيست كه متعلق به يك ملت يا همه ملل ي باشد.

سمبول ها در قديم قبل از آنكه زبان يا خط اختراع شود تنها وسيله ايي بوده ند كه اشخاص بوسيله آنها از طريق علامات يا نشانه هايي مطالب خود را بيان مي داشتند. ولي كم كم كه زبان از خط بوجود آمد آن علامات ونشانه ها بعضي از ميان رفتند وبرخي ديگر باقي ماندند و جاي خود را به چيزهاي ديگر سپردند، در هر صورت سمبول ها سن زيادي دارند وحتي ظرف صدسال هم كافي نيست كه يك سمبول بوجود آيد، ودر تاريخ يك ملت ويا جمعي از مردم باقي بماندو اگر هم چيزي ظرف اين مدتها بوجود آيد، در صورتيكه شرايط مردم پذيري را نداشته باشد ديري نخواهد گذشت كه خاموش شده از بين مي رود.

وجود اين سمبول ها بايد چيزهايي باشد كه كليه افراد، آنها را از صميم قلب بپذيرند، و تاييد نمايند و معنا ومفهوم آنها را هم بسادگي درك كنند و باطناً تصديق نمايند.

گفته شد اين سمبول ها بسيار قديمي هستند وبا طرز فكر وتاريخ ملتها رابطه مستقيم دارند، بنابراين وجود سمبول هيچگاه تحميلي نمي تواند باشد هيچكس و يا هيچ دستگاهي نمي تواند چيزي را بنام سمبول به مردم تحميل كند و بخواهد كه تمام مردم آنرا بدين منظور بشناسند.

چه اينها گذشته از تعقل بيشتر كاردل است و با احساسات وقلوب مردم رابطه مستقيم دارد وقلوب مردم يا احساسات ملتي را بازور نمي توان تصاحب كرد. مثلا اينكه رنگ سفيدعلامت صلح و صفا است و رنگ قرمز علام جنگ وسياهي نشانه عزا است وتقريبا بين تمام ملل بدين منظور شناخته شده است و.. چه كسي است كه آن را قبول نداشته باشد و از آنها تبعيت نكند؟

اي كاش روي تمام مطاب ميان همه ملل عالم اينگونه توافق نظر بود كه روي سمبول ها چون اين سمبول ها كه تنها با طرز فكر واحساسات مردم وملتها مربوط است بلكه با تاريخ ملل هم ارتباط مستقيم دارد وچون ملل وسرنوشت آنها مختلف است وهر ملتي افتخارات هيجانات خوش آمدهاي مخصوص بخود دارد.

لذا بعضي از سمبول هستند كه مخصوص يك ملت و مللي كه با هم سرنوشت مشتركي داشته اند مي باشد و در تاريخ آن ملت و ساير ملل همجوار باقي مي ماند.معمولا ملت ها هر چه قديمي تر باشد هم تمدنشان گرانبها تر و پرمايه تر است وهم آنكه مشتركات ملي در بين افراد آنها بيشتر و نيرومند تر مي باشد. اين مشتركات طي قرن ها بلكه هزاران سال جاي خود را در قلوب افراد ملت باز مي كند و به هيچ قيمتي از آن خارج نمي شود، وهمين مشتركات است كه وحدت يك ملت يا مملكت را فراهم مي نمايد وافراد آن ملت را با هم صميمي ويكنواخت مي سازد. آنها همديگر را بهتر مي فهمند و با شرايط كاملتري به وحدت مي رسند و خود را با ساير افراد مملكت عضو يك خانواده احساس مي كنند. تمام مذاهب پس از سمبول است چه سمبول از جهتي جزو معتقدات مردم وملتها مي باشند. مقدسات هر مذهبي جزو سمبول هاي همان مذهب بشمار مي رود.

مثلا صليب از سمبول هاي مقدس دين مسيحيت است قبور ائمه وبسياري از مراسم ومناسك مورد احترام ما مسلمان ها است جزو سمبول هاي اسلام قرا ردارد. هر زباني هم سمبول دارد ادبيات ما پر از سمبول است مثلا ماه سمبول زيبايي گل قرمز سمبول عشق ،قامت سرو، چشم آهو،.. و هزاران مثال ديگر كه ذكر آنها ما را از شيوه اختصار خارج مي سازد، جملگي سمبول محسوب مي شوند.

گذشته از اين ها ، سمبول هاي ملي وجود دارد كه ازمشخصات تاريخي فكر وحدت و احساسات ملت يا مملكتي گفتگو مي كند و همين مشخصات است كه ملتي را از يك ملت ديگر مجزا مي سازد و هركسي سمبول هاي ملتي را نشناسد روي هم رفته آن ملت را نشناخته است.

الهام از دين دربيان صور:

مذهب ملهم كننده شكل هاي هنري است ، چون سبب مي شود«نيت» به بيان چيزي كه والاتر از خود انسان است در قلب وروح هنرمند بوجود آيد.

الهام ميتواند بطور مستقيم با به وجود آوردن گونه ايي آگاهي در هنرمند براي بيان و كشف دوباره ي واقعه ي مذهبي عمل كند مي توان گفت كه در اينجا الهام مستقيما بر هنرمند تاثير مي گذارند وشكل هنر «روايتي» را بخود مي گيرد هنر روايتي با زمان دقيق سروكار دارد. بار خداي واقعي مانندشهادت امام حسين كه در زمان ديگر، در لحظه، دوباره تبيين مييابد مثال جنگهايي كه بيش از ده روز طول كشيدند در 60دقيقه نمايشگر مي شوند و زندگي امام حسين در 12 صحنه يك تابلو ارائه مي گردد.

الهام همچنين مي تواند به طور غيرمستقيم يا ناآگاهانه عمل كند و براي همين جنبه الهام است كه نمي تواند حد وحصري قائل شود اين نوع الهام بر هنر زنده وهمچنين «هنر زندگي» تاثير مي گذارد.