پُل سِزان (۱۹ ژوئیه۱۸۳۹ -۲۲ اکتبر۱۹۰۶) یکی از تاثیرگذارترین نقاشان مدرن فرانسوی و همچنین یکی از برجسته‌ترین نقاشان پسادریافتگر (پست امپرسیونیست) محسوب می‌شود. وی آثارش را در کنار آثار نقاشان دریافتگر (امپرسیونیست) به نمایش می‌گذاشت.

در هر تاش قلم‌موی سزان ساختاری استوار را می‌توان دید. نوآوری‌های او چه در شیوهٔ اجرای نقاشی‌ها و چه در سبک ^[۲]، بعدنمایی، ترکیب‌بندی و رنگ‌آمیزی آن‌ها بر هنر سدهٔ بیستم تاثیر شگرفی گذاشت.^[۳]پیکاسو ترکیب‌بندی‌های سطوح^[۴] او را به شیوهٔکوبیسم گسترش داد و ماتیس به رنگ‌آمیزی‌هایش دلبسته بود. از هر دوی این نقاشان آمده‌است که «سزان پدر همهٔ ما است».^[۵]

وی در همهٔ زندگی هنری‌اش بس آزرمگین و کم‌سخن بود و از این‌رو همواره در جمع هنرمندان بیگانه به شمار می‌آمد. شهرت هنری او دیرگاه فرا رسید و در دورهٔ کهن‌سالی‌اش بود که نقاشان جوان به اهمیت او پی بردند.^[۶]

زندگی هنری

جاده‌ای در شان‌تی‌یی، ۱۸۸۸

پل سزان در نوزدهم ژانویه ۱۸۳۹ در شهر اکس-آن-پرووانس ^[۷] در شمال باختری فرانسه زاده‌شد. پدرش لوئیس اگوستوس سزان^[۸] بانکداری توانگر بود که هزینه‌های زندگی پسر هنرمندش را می‌پرداخت و پس از مرگ مرده ریگی بسزا(۴۰۰، ۰۰۰ فرانک) برای او به جای گذارد. ^[۹] مادرش آن الیزابت اونورین اوبرت^[۱۰] زنی بود دلزنده و رویاوا و بسیار نازکدل و رنجنده. از او بود که پل نشان دید و انگاشت زندگی گرفت. پل و دو خواهر کوچکترش مری و رز روزگار کودکیی آرام و پرنواز داشتند. در ده سالگی او به دبستان شبانه روزی سنت جوزف در آیکس Aix رفت ^[۱۱]و راستانگاری را از یک راهب ترسای اسپانیایی بنام جوزف گیلبرت آموخت و در ۱۸۵۲ به دبیرستان بوریون در شد

پل سزان که در نوجوانی درشت اندام و نیرومند بود از دوست کوچک و تکیدهٔ خویش امیل زولای یتیم و بینوا در کشمکش‌هایش با بچه محل‌هایش که او را به ریشخند «پاریسی» میخواندند پشتیبانی می‌کرد. زولا سالها پس از آن چنین از سزان یاد می‌کرد «ماکه از دید روانی در دو سوی رویاروی هم بودیم برای همیشه باهم یکی شدیم وبرای هم پیوندی‌هایی رازگون، که همان آشفته سری نا آشکار هردوی ما بود برای رسیدن به فرازمندی، به هم گراییدیم. هشیاری برتر ما در تراز با آن ناکسان کودن بی سروپا که با دیو خویی کتکمان می‌زدند بیدار می‌شد.»^[۱۲]

در سالهای ۱۸۶۱-۱۸۵۹ سزان با به سرنهادن به خواست پدر در دانشکده حقوق دانشگاه آیکس^[۱۳] به آموختن پرداخت و در همان هنگام آموختن راستا نگاری را دنبال گرفت. در ۱۸۶۱ پس از گفتگویی ناخوشایند با پدرش که بر آن بود تااو را از رفتن به پاریس برای آموختن نگار گری بازدارد سزان جوان رهسپار پاریس شد اما بررسی کارهای نوآورانی چون اوژن دولاکروا^[۱۴]، گوستاو کوربه^[۱۵] او را بخود بس ناباور و دلسرد ساخت.

چرخهٔ تاریک یا دل وایانه ۱۸۷۰-۱۸۶۲ ^[۱۶]

چهرنگار عمو دومینیگ ۱۸۶۷- ۱۸۶۵

ارتهٔ سزان، که او خود آنرا^[۱۷] , «گستاخانه» می‌ خواند به گشت گار‌های پرده‌های نخستین اش می‌آمد. این گشت گارهایی بود از کشتار و دریده گری rapes و پتیارگی. به گفتهٔ تاریخ دان هنری فرانسوی ژان- کلود لبنستین^[۱۸] «سزان جوان میخواست که تماشاگرانش را به جیغ کشیدن وادارد.. او از هرسوی راستاپردازی، رنگ آمیزی، ارته، اندازه بندی و گشت گار گزینی آفند می‌کرد... او دد منشانه همهٔ دوست داشتنی‌ها را در هم میشکست» و از این روی بود که سزان از نهادها ی نگارگرانی چون تن وایی‌های هنری erotic art تیتیان^[۱۹] و بد افتادهای گویا^[۲۰] پیروی می‌کرد.^[۲۱] کارهای نخستین سزان در این چرخه کارهایی تیره و با چیده‌گی‌هایی از رنگهایی سنگین و روانه، نشان از نگرانی و ناآرامی نگارگری جوان را می‌دهند.