بررسی مخابرات و اشکال آن و بررسی چالشهای فرهنگی مخابرات کشور و لزوم گسترش فرهنگ سازی در خصوصی سازی - 34 صفحه فایل ورد

مقدمه:

روابط‌عمومی و اموربین‌الملل شرکت مخابرات ایران که متولی بخش «ارتباط» و «فرهنگ» در شرکت مخابرات ایران است، با این هدف که فعالیت‌های فرهنگی خود را گسترش دهد و یک «مجتمع علمی-فرهنگی» برای اجرای برنامه‌های فرهنگی گسترده خود داشته باشد، بازسازی و نوسازی این بنای تاریخی فرهنگی را پذیرفت و طی 3 سال با دشواری‌های فراوان، آن را به شکل زیبایی آماده‌ی بهره‌برداری کرد. کاربردهایی که از ابتدا برای این عمارت تعریف شد، برگزاری نمایشگاه، ایجاد موزه، مکان نشست‌های تخصصی، آموزشی و فرهنگی، و کتابخانه بوده است و امیدواریم که در جهت اهداف یادشده مورد استفاده قرار گیرد و در آینده به بهانه کمبود جا یا دیگر نیت‌ها کاربری آن تغییر نکند.

اگر چه فرهنگ شامل مجموعه‌ای از عناصر معنوی یک ملت است، شاخص‌ترین آن هنر و مصادیق هنری است. فرهنگ به توسعه هنرها، فعالیت‌های تفنّنی در مقولات زیبایی شناختی و محصولات و خدماتی که اوقات فراغت را پر می‌کند، نیز اطلاق می‌شود.

بنابراین، تعریف فرهنگ با هنر در هم آمیخته و محدود به حوزه‌های پیرامونی آن اعم از تولید و مصرف هنری می‌شود. این تعریف به اعتقاد اکثر اندیشمندان، «سیاست فرهنگی» است که هدف اصلی آن عبارت است از توسعه‌ی هنرها و حفظ یادمان‌ها و میراث هنری.

به چنین دیدگاهی، آنگاه که به عرصه سیاست‌گذاری عمومی وارد شود، اقلیتی به تولید کالاهای فرهنگی (هنری) مبادرت می‌ورزند و معمولاً سیاست‌گذاران فرهنگی همّ خود را مصروف تشویق مصرف آن می‌کنند تا شهروندان بتوانند از آنها استفاده کنند. به عنوان مثال، تولید کتاب در جامعه و اهداء بن‌کارت کتاب توسط روابط‌عمومی در این گروه قرار می‌گیرد. به عبارتی توسعه‌ی فرهنگی نیازمند تولیدات فرهنگی است و مصرف فرهنگ نیازمند حامیان فرهنگی و البته به حمایت مصرف کننده نهایی نیز نیاز دارد وگرنه هرگونه تلاشی در این بخش بی‌نتیجه می‌ماند. این دیدگاه و روش دو کارکرد اصلی دارد: یکی حفظ و ارایه‌ی مؤثر میراث فرهنگی به عامه مردم، و دیگری مساعدت به هنر خلاق و مساعدت به انتشار و گسترگی هنرهاست.

اما در سوی دیگر، دامنه‌ی تعاریف فرهنگ، حفظ یادمان‌ها و میراث فرهنگی را نیز در بر می‌گیرد که در این بخش هم روابط‌عمومی و اموربین‌الملل شرکت مخابرت ایران، در کنار یک مجموعه بزرگ‌تر به نام هیأت امناء موزه‌ها و پیگیری مدیرکل موزه‌های وزارت ارتباطات، در جهت بازسازی، مرمت و احیای یادمان‌ها، کارهای خوبی را شروع کرده که یکی بعد از دیگری آماده بهره‌برداری می‌شود و در اینجا هم نیاز به مخاطبان با حمایت سیاست‌گذاران شدیدتر احساس می‌شود و همان‌طور که در مقدمه گفته شد؛ عمارت کلاه‌فرهنگی می‌تواند مکانی برای توسعه‌ی فرهنگی باشد.

اما از نگاهی دیگر، مجموعه رفتارها و هنجارها و ارزش‌های یک جامعه در حیطه‌ی فرهنگ قرار می‌گیرد. چنین دیدگاهی عملاً کل جامعه را اعم از افراد، گروه‌ها و اقشار مختلف اجتماعی و نیز بخش‌های متناظر با این گروه‌ها، یعنی کار، رفتار اجتماعی و ... را شامل می‌شود که البته عده‌ای آن را به امور سیاسی می‌کشانند که در اینجا اختلاف‌نظرها هم خودنمایی می‌کند.

تاریخچه

مخابرات اولیه

اشکال اولیه مخابرات شامل سیگنال‌های دود و طبل بودند. طبل را بومی‌های آفریقا، گینه نو و آمریکای جنوبی استفاده می‌کردند در حالیکه سیگنال‌های دود را بومی‌های آمریکای شمالی و چین استفاده می‌کردند. بر خلاف تصور این سیستم‌ها معمولاً هدفشان بیش از تنها آگاهی از مکان اقامت بود. در قرون وسطی حلقه‌هایی از آتش را بر سر تپه‌ها ایجاد می‌کردند. تا پیغامی را مخابره کنند.^[۸] در قرون وسطی، حلقه‌های آتش این نکته منفی را داشتند که تنها می‌توانستند قطعه کوچکی از اطلاعات را منتقل کنند، بنابراین معنای پیغامی مانند «دشمن دیده شد» باید از قبل مورد توافق قرار می‌گرفت. یکی از موارد قابل توجه استفاده از آنها در طول جنگ اسپانیا بود که یک حلقه آتش پیغامی را از بندر پلای موت به لندن فرستاد.^[۹] در طول تاریخ در بعضی از فرهنگ‌ها کبوترهای خانگی برای ارسال خبر مورد استفاه قرار می‌گرفتند.ایستگاه‌های کبوتری فکری است که ریشه ایرانی دارد، و همچنین رومی‌ها نیز برای کمک به ارتش خود از آن استفاده می‌کردند.فرانتینوس می‌گوید که ژولییوس سزار از کبوتر به عنوان پیک در فتح گل(کشور باستانی فرانسه) استفاده می‌کرد. یونانیان اسامی برنده‌های بازی‌های المپیک را به این طریق به شهرهای مختلف می‌فرستادند. تا قبل از آمدن تلگراف، این روش از ارتباطات بین تجار و سرمایه دارها رایج بود.دولت هلند در اوایل قرن ۱۹ با کمک پرنده‌هایی که از بغداد می‌آورد، از این سیستم در جاوه و سوماترا استفاده می‌کرد. رویتر در سال ۱۸۴۹ از پیک‌های کبوتری برای اطلاع از قیمت سهام کالاها بین آخن(شهری در آلمان) و بروکسل استفاده می‌کرد، شیوه‌ای که تا آمدن تلگراف رایج بود. کلاد چاپ، مهندس فرانسوی، در سال ۱۷۹۲ اولین سیستم تلگرافی بصری ثابت (خط مخابره به وسیله علایم(سمافور)) را بین لیل و پاریس ساخت. البته سمافور نیازمند کاربران متخصص و برج‌های گران در فواصل ده تا سی کیلومتری (شش تا نوزده مایل) بود. در رقابت با تلگراف الکتریکی، آخرین خط تجاری آن در سال ۱۸۸۰ از رده خارج شد.^[۱۰]

تلگراف و تلفن

اولین تلگراف الکتریکی تجاری را سر چارلز ویت ستون و سرویلیام فوترگیل کوک ساختند و در ۹ آوریل ۱۸۳۹ آن را افتتاح کردند. ویت ستون و کوک هر دو، وسیله خود را «پیشرفتی در تلگراف الکترو مغناطیسی (موجود)» و نه یک ابزار جدید می‌دانستند. ساموئل مورس جداگانه نوعی از تلگراف الکتریکی را ساخت و آن را به طور ناموفقی در ۲ سپتامبر ۱۸۳۷ به ثبت رساند