در دنیا 5 منبع انرژی ,كه تقریبا تمام برق دنیا را مهیا می كنند , وجود دارد. آنها ذغال سنك, نفت خام, گاز طبیعی , نیروی آب و انرژی هسته ای هستند. تجهیزات هسته ای , ذغالی و نفتی از چرخه بخار برای برگرداندن گرما به انرژی الكتریكی : بر طبق ادامه متن : استفاده می كنند.

نیروگاه بخاری از آب بسیار خالص در یك چرخه یا سیكل بسته استفاده می كند. ابتدا آب در بویلرها برای تولید بخار در فشار و دمای بالا گرما داده می شود كه عموما دماو فشارآن در یك نیروگاه مدرن به 150 اتمسفرو550 درجه سانتیگراد می رسد. این بخار تحت فشار زیاد توربینها را ( كه آنها هم ژنراتورهای الكتریكی را می گردانند , و این ژنراتورها با توربینها بطور مستقیم كوپل هستند ) می گردانند یا اصطلاحا درایو می كنند. ماكزیمم انرژی از طریق بخار به توربینها داده خواهد شد فقط اگر بعداً همان بخاراجازه یابد در یك فشار كم ( بطور ایده آل فشار خلاء) از توربینها خارج شود . این مطلب می تواند توسط میعان بخار خروجی به آب بدست آید.

سپس آب دوباره بداخل بویلرها پمپ می شود و سیكل دوباره شروع می گردد. در مرحله تقطیر مقدرا زیادی از گرما مجبور است از سیستم استخراج شود. این گرما در كندانسور كه یك شكل از تبادل كننده گرمایی است , برداشته می شود. مقدار بیشتری از گرمای آب ناخالص وارد یك طرف كندانسور می شود و آن را از طرف دیگر ترك می كند بصورت آب گرم , داشتن گرمای به اندازه كافی استخراج شده از بخار داغ برای تقطیر آن به آب. در هیچ نقطه ای نباید دو سیستم آبی مخلوط شوند. در یك سایت ساحلی آب ناخالص داغ شده به سادگی به دریا برگشت داده می شود در یك نقطه با فاصله كوتاه. یك نیروگاه 2 GW به حدود 60 تن آب دریا در هر ثانیه احتیاج دارد. این برای دریا مشكل نیست , اما در زمین تعداد كمی از سایتها می توانند اینقدر آب را در یك سال ذخیره كنند. چاره دیگر بازیافت آب است. برجهای خنك كن برای خنك كردن آب ناخالص استفاده می شوند بطوریكه آن می تواند به كندانسورها برگردانده بشود , بنابراین همان آب بطور متناوب بچرخش در می آید. یك برج خنك كن از روی ساحختار سیمانی اش كه مانند یك دودكش خیلی پهن است شناخته شده است و بصورت مشابه نیز عمل می كند. حجم زیادی از هوا داخل اطراف پایه ( در پایین و داخل و مركز لوله برج ) آن كشیده می شود و ازمیانه بالایی سرباز آن خارج میشود. آب گرم و ناخالص به داخل مركز داخلی برج از تعدای آب پاش نرم ( آب پاش با سوراخهای ریز ) پاشیده می شود و هنگامیكه آن فرو میریزد با بالارفتن هوا( توسط هوای بالا رونده ) خنك می شود. سرانجام آب پس از خنك شدن در یك حوضچه در زیر برج جمع می شود. برج خنك كن وافعا یك تبدل دهنده كرمایی دوم , كه گرمای آب ناخالص را به هوای اتمسفر می فرستد , است, اما نه مانند تبادل دهنده گرمایی اول , در اینجا دوسیال اجازه می یابند با هم تماس داشته باشند و در نتیجه مقداری ار آب توسط تبخیر كم می شود.

برجهای خنك كن هرگز قادر به كاهش دمای آب ناخالص تا پایینتر از دمای حدی هوا نیستند بطوریكه كارآیی كندانسور و ازآنجا كارآیی تمام نیروگاه در مقایسه با یك سایت ساحلی كاهش می یابد. همچنین ساختمان برجهای خنك كن قیمت كلی ساختمان و بنای نیروگاه را افزایش می دهد.

احتیاج برای خنك كردن آب یك فاكتور مهم در انتخاب سایت نیروگاهی زغالی , نفتی و هسته ای است. یك سایت كه مناسب است برای یك نیروگاه كه از یك نوع سوخت استفاده می كند بناچار مناسب نیست برای یك نیروگاه كه ار نوع دیگری سوخت استفاده می كند.

نیروگاه های ذغال سوختی ( CoalFired Power Stations )

پیش از این نیروگاه های سوخت ذغال سنگ نزدیك باری كه آنها نامین میكردند ساخته می شدند. یك نیروگاه خروجی 2GW , درحدود 5 میلیون تن ذغال در سال مصرف میكند. در بریتانیا : كه بیشتر ذغال نیروگاه توسط ریل حمل میشود : , این نشان میدهد , یك مقدار متوسط در حدود 13 ترن در روز را كه هركدام 1000تن را حمل میكنند . این یعنی اینكه نیروگاه های ذغال سوختی به یك ریل متصل نیاز دارند مگر اینكه نیروگاه درست در دهانه معدن بسیار نزدیك به معدن ) ساخته شود.

نیروگاه های نفت سوختی ( OilFired Power Stations )